Gatunek filmowy: dramat

Inspirowana prawdziwymi wydarzeniami historia niewidomego geniusza fortepianu. Mietek (Dawid Ogrodnik) jako dziecko traci wzrok. Jego matka (Jowita Budnik), oddaje go pod opiekę sióstr zakonnych w Laskach. W ośrodku dla niewidomych chłopiec odkrywa, że muzyka może stać  się dla niego sposobem, by na nowo widzieć i opowiadać świat. Mietek zostaje świetnym pianistą klasycznym. Jednak, gdy odkrywa jazz – ma już tylko jeden cel: zostać najlepszym pianistą jazzowym w Polsce. Odnosi coraz większe sukcesy, nie tylko w kraju, ale i na świecie. Wygrywa prestiżowy Montreux Jazz Festival. W jego życiu niespodziewanie pojawia się charyzmatyczna wokalistka Zuza (Justyna Wasilewska). To spotkanie zmieni jego życie.

Historia o odwadze, sile słowa i skomplikowanych relacjach rodzinnych. O lęku przed nieznanym i pasji życia. Miejscem akcji filmu jest włoska prowincja, etruskie miasto Volterra. Tu od lat mieszka Maria (Krystyna Janda) – polska poetka, laureatka Nagrody Nobla, autorytet moralny. Świat bohaterów zostaje wywrócony do góry nogami, gdy otrzymują szokującą wiadomość o zamachu terrorystycznym w Rzymie. Bezkompromisowość i niepoprawność polityczna Marii okazują się mieć dramatyczne konsekwencje.

Główną bohaterką „Pokotu” jest Janina Duszejko, która każe się nazywać po prostu Duszejko, a i tak mało kto zapamiętuje jej nazwisko. To emerytowana inżynierka, miłośniczka astrologii i wegetarianka. Pełna pasji i wrażliwości.

Walczy o fundamentalne wartości, którym jest wierna, ale nie jest jej niełatwo. I z powodu społeczności, która rządzi się patriarchalnym porządkiem i z powodu wieku. Duszejko kiedyś budowała mosty na Bliskim Wschodzie, dziś mieszka samotnie w Sudetach. Pewnej zimowej nocy odnajduje ciało swojego sąsiada, kłusownika. Wtedy zaczyna niekonwencjonalne śledztwo…

Agnieszka Holland mówiła o „Pokocie”, że mógłby nosić tytuł „To nie jest kraj dla starych kobiet”. Po premierze w Berlinie, nazywany był „subtelnym ekologicznym thrillerem”. Recenzenci doceniali również go za humor, fantastyczną kreację Agnieszki Mandat, za wspaniałe, unikalne zdjęcia. W „Pokocie” mieszają się gatunki filmowe, co nietypowe dla Agnieszki Holland.

Tytułowa, metaforyczna Karuzela, w której kręcą się bohaterowie nowego filmu Roberta Wichrowskiego, ma niewiele wspólnego z beztroską atrakcją rodem z lunaparku. Główni bohaterowie „Karuzeli” mają zaledwie trzydzieści lat, gdy stają przed najtrudniejszymi życiowymi decyzjami. Rafał, Magda, Piotr i Natalia muszą wybrać, co jest dla nich najważniejsze i ile są w stanie poświęcić, aby to osiągnąć. Kiedy dwaj najlepsi przyjaciele zakochują się w tej samej dziewczynie, ich męska przyjaźń wystawiona jest na ciężką próbę. Braterskie relacje oraz miłość do kobiety ważą się na jednej szali. Kłamstwo jest jedynie pozorną ucieczką i wyborem mniejszego zła.

Opowieść Roberta Wichrowskiego, reżysera „Karuzeli”, to wędrówka po ludzkiej duszy. Nie daje gotowych odpowiedzi, ale przeprowadza po skomplikowanym świecie uczuć głównych bohaterów. Są rozczarowani wizją świata, w którym relacje międzyludzkie ograniczają się do kontaktu za pośrednictwem komunikatorów, mediów społecznościowych czy telefonu komórkowego.

W główne postacie wcielili się, debiutujący w pierwszoplanowych rolach, aktorzy – Mikołaj Roznerski („Chce się żyć”, „Supermarket”), Mateusz Janicki („Supermarket”, „Miłość na wybiegu”, „Lejdis”), Karolina Kominek („Wymyk”) i Maria Pawłowska. W pozostałych rolach zobaczymy Małgorzatę Zajączkowską, Ireneusza Czopa oraz Aleksandra Mikołajczaka.

Ważnym elementem filmu „Karuzela” jest jego warstwa wizualna. Kamera prowadzona przez Adama Bajerskiego, autora zdjęć m.in. do filmów „Sztuczki” i „Imagine” jest blisko bohaterów, podąża za nimi, idzie za ich emocjami. W filmie znalazła się muzyka skomponowana przez Mikołaja Bugajaka, czołowego producenta nowej polskiej sceny muzycznej, znanego również jako Noon. W filmie znalazły się utwory alternatywnej sceny w wykonaniu, m.in. Fern, Hatti Vatti, Random Trip, Ewy Abart i Marka Dyjaka. To muzyka pokolenia, które weszło w dorosłość w XXI wieku.